Ik ben bang dat ik slecht nieuws heb

Carla Cobbaut werkt al 20 jaar voor de dienst Slachtofferbejegening van de politie. Het is haar taak om slecht nieuws (dood of ongeval in het verkeer, zelfmoord of moord) te gaan melden aan de familie. Elke keer weer: aanbellen, in iemands nieuwsgierige ogen kijken en de vreselijke tijding brengen.
Hoe reageren mensen wanneer ze dergelijk dramatisch nieuws te horen krijgen? Hoe kan Carla, vanuit haar ervaring, troost en steun bieden? Wat is de beste manier om slecht nieuws te brengen? Wat heeft ze geleerd over verdriet en wanhoop, maar ook over hoe mensen overleven en hun weerbaarheid en kracht terugvinden, ook in het donkerste van de tunnel?
Een ontroerend en toch ook hartversterkend relaas van een grote dame.